Pijnlijk genoeg zijn er vele vormen van geweld zoals kindermishandeling, geweld tegen minderheden, seksueel geweld, agressie tegen vrouwen of geweld jegens andersdenkenden. Maar de meest wijdverbreide vorm van geweld is in mijn visie zelfmishandeling, datgene wat we onszelf aandoen. Het probleem is alleen dat het niet meer zo opvalt omdat we het gewend zijn. Het is normaal geworden. Maar het is een oud, abnormaal normaal.
Hoe zou je je gaan voelen als je dagelijks, wekelijks, maandelijks, jaar in jaar uit van iemand zou horen dat je er eigenlijk niet zou mogen zijn, je je altijd moet gedragen, je gevoelens niet mag voelen, niet belangrijk genoeg bent, anders zou moeten zijn, er niet bij hoort, emotioneel niet dicht bij anderen mag komen, klein moet blijven, alleen recht op aandacht hebt als je ziek bent, dat je vooral geen recht op succes hebt, niet al te veel moet vertrouwen op je eigen gedachten en inzichten en je het best af bent als je veilig in een hoekje gaat zitten zonder al te veel zelf na te denken? Als je altijd maar perfect moet zijn, ieder ander – behalve jezelf – tot genoegen moet zijn, je altijd en overal verschrikkelijk je best moet doen, sterk moet zijn en het liefst allemaal zo snel mogelijk?
Je zou geen uitdagingen meer aangaan, jezelf gaan onderschatten, verkeerde keuzes maken, je waardeloos gaan voelen en veel stress ervaren. Je zou je zelfvertrouwen kwijtraken, depressief worden, in een burn-out terecht komen of misschien wel gaan denken dat jij geen recht hebt op een gelukkig leven. Dat werkt allemaal door in je relaties, de opvoeding van je kinderen, je werk, je liefdesleven en je levensgeluk.
Zou je dat pikken? Nee? Toch laat je het hoogstwaarschijnlijk gebeuren, al herken je het misschien niet zo één, twee drie. Of wíl je het liever niet herkennen. De meesten van ons doen dat in meer of mindere mate. We vinden onszelf niet ok, slecht en niet de moeite waard. Tot we er letterlijk ziek van worden. Tijd voor een nieuw normaal dus.
Ik las in de krant dat als je slachtoffer bent van huiselijk geweld tijdens deze coronacrisis, je bij de apotheek een codewoord kunt uitspreken. Je zegt tegen de baliemedewerker: ‘masker 19’. De apotheker wordt er dan bijgehaald en je wordt apart genomen zodat er melding gedaan kan worden. Een goede zaak.
Ik vind dat er zo’n zelfde procedure zou moeten komen voor mensen die een sterk vermoeden hebben dat ze zichzelf mishandelen. Je noemt bij de apotheek het codewoord: ‘SM 19’, waarop je naar een geblindeerde kamer wordt geleid. ‘SM 19’ staat voor ‘self mistreat’, niet te verwarren met de afkorting voor ‘sadomasochisme’. Het risico van deze procedure is wel dat de apotheker je met gevulde valiumspuiten, apathiserende antidepressiva of plakkende pleisters huiswaarts stuurt.
Een alternatief zou kunnen zijn om je bij het dichtstbijzijnde klooster te melden waar een lange traditie van zelfkastijding heeft geheerst. Als je de crisiscode ‘SM 19’ door de kloosterpoort naar binnen fluistert dan wordt deze subiet geopend. Men herkent het feilloos vanuit een eeuwenlange ervaring. De mens was nu eenmaal in zonde geboren; dat een mens van nature goed is ging er vroeger niet goed in. Gelukkig weten we nu beter: de mens neigt van nature naar het goede. Dat weet je wanneer je de pijn in je hart voelt als je het leed in de wereld ziet.
Als je niet in de oneigenlijke kelders van de farmacie terecht wilt komen of geen geschikt klooster in de buurt kunt vinden, kijk dan eens op onze site: https://www.zinzichttraining.nl/cursussen/Grote-Goedheid!/ . Stop de agressie naar jezelf, ontdek de kracht van je inherente goedheid en dump daarmee een groot deel van je problemen. En vergeet niet de crisiscode ‘IBHW’ te noemen: Ik Ben Het Waard.
Stefan Schoenmacker